-Przepraszam-szepnęłam i odskoczyłam. Córka alfy. No świetnie.
-Nie, to ja przepraszam-zaśmiała się po chwili. Speszona opuściłam głowę.
-Co jest, coś ci się stało?
-Nie.
-Uf, to dobrze, bałam się , że zrobiłam ci przez przypadek krzywdę-uśmiechnęła się. Nadal milczałam. Ona też. Ale w końcu rzekła:
-Cóż... może się przejdziemy?
Nie miałam odwagi odmówić córce alfy, więc kiwnęłam tylko głową i ruszyłam za nią.
-Jak masz na imię?-zagadnęła mnie.
-Netir-powiedziałam cicho.
-Serio? Nietypowo. Ja jestem Mystery, ale tata, Gabrielle i w ogóle wszyscy wołają mi Mer.
-Gabrielle? To ona nie jest...
-Moją matką? Nie... Jest bardziej... przyjaciółką.
<Mer?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz