Od Mer

Siedziałam w wejściu od jaskini i ze 100% zaangażowaniem przysłuchiwałam się dźwiękowi i zapachowi wieczornego deszczu, nagle przydreptał do mnie Silver
-Mam pytanie- powiedział cichym głosikiem, otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się
-Mów
-Dzisiaj ciocia Anabeth mówiła nam- kiedy się nami opiekowała-, że ,,życie jest trudne", a moje pytanie brzmi: co to jest życie..?- Uniosłam brwi, jak szczeniakowi wyjaśnić takie pojęcie? Wiedzy zaczerpnęłam ze starej piosenki
-Więc życie to: ty, ja, tamten ptaszek, to drzewo i ten krzaczek
-A ten?- zapytał wskazując na innego ptaka i krzaka
-Ten też- zaśmiałam się- Tamten i tamten też
-A mama i tata?
-Wszystko co się porusza, je, pije można nazwać życiem
-Ahaaa.. Mogłaś tak od razu!
-Sorki- uśmiechnęłam się i przytuliłam brata, który w ciągu dalszym nie był większy od mojej głowy.

***

Pytanie młodszego brata rozkazało mi dumać o tym wszystkim, i z tego wyszło na rozmyślanie o ludziach i nas- wilkach. Ludzie uważają siebie za jedyne istoty myślące, jedyne które mają uczucia (nieco mylne stwierdzenie) i potrafią tworzyć ,,coś z niczego", a sami siebie nazywają ,,Homo sapiens". Natomiast nie! wilki (być może inne żyjątka też) prowadzą własne życie, które prawie niczym się nie różni- musimy zdobywać pożywienie, wychowywać dzieci, utrzymać rodzinę. Podczas swoich rozmyśleń narysowałam coś, co kiedyś przyniosło jedno z mojego przybranego rodzeństwa jeszcze za czasów dzieciństwa i nie powiem- wyszło nie najgorzej

 

***

Następnego dnia o poranku wybrałam się na spacer po terenach. W zamyśleniu stuknęłam się z kimś głowami
-Przepraszam- mruknęłam pocierając łapą o głowę, a gdy otworzyłam oczy ujrzałam..

<Kogo ujrzałam?>